Ziek zijn is een dure hobby!

In mijn vorige leven stond ik bekend als strijdbaar. Ik klom op de barricaden voor de goede zaak. Ik heb een vreselijke hekel aan oneerlijkheid en onrecht en dat zijn nu net de twee dingen die je veel tegenkomt in de zorg. Of het nu gaat over zorgverleners of zorgvragers. Als ik iets kon doen voor gerechtigheid dan was ik erbij. Als voorzitter van een ondernemingsraad heb ik ooit een poster laten maken met een foto van alle leden, met bij elk hoofd een ‘lijfspreuk’ die het betreffende lid als persoon omschreef. Onder mijn foto stond ‘gerechtigheid.

In mijn vorige leven kwam ik op voor de belangen van mijn cliënten, de zwakkeren in de samenleving. Ik schiep voorwaarden voor hen om zo zelfstandig mogelijk te functioneren, ik vond geld- en subsidiepotjes om dat ook financieel mogelijk te maken.

Nu sta ik aan de andere kant van de streep en heb ik zelf te maken met zorgaanbieders en zorgverleners. En het uitzicht is niet prettig. Mijn thuiszorghulp, een volwassen vrouw met drie kinderen, werkt voor €5,- per uur. Ik heb hulp vanaf februari van dit jaar en ben al toe aan mijn tweede want de eerste had het maximaal aantal tijdelijke contracten al gehad… ‘Leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker’. Drempelbedragen zijn zo hoog dat je de moeite wordt bespaard om bijzondere ziektekosten op te geven. Lekker makkelijk en het spaart veel tijd, dat wel. Voor het gemak zijn alle toeslagen en tegemoetkomingen afgeschaft, ook dat scheelt een hoop gedoe. Het enige dat we wel moeten aanvragen zijn afbetalingsregelingen voor het eigen risico en de bijdrage van het CAK.

Als je ziek bent en afgekeurd wordt dan daalt je inkomen met minimaal 25%. Daar moet je het mee doen tot je pensioen. Eerlijkheidshalve moet ik natuurlijk wel vermelden dat het opschuiven van de pensioenleeftijd voor ons gunstig is, want als je weinig tot geen pensioen hebt (kunnen) opbouwen is de AOW voor de meesten ook geen pretje. Nu snoepen we er stiekem misschien nog een paar jaar bij, jippie!

Velen van ons ontvangen iedere maand een uitkering, wat overigens niet betekent dat we geen maatschappelijke waarde hebben. Want heus, denk nou niet dat wij afgekeurde thuis niks zitten of liggen of lopen te doen. We doen wat we kunnen om deel uit te maken van de maatschappij. Achter elke chronische ziekte gaat een wereld schuil van allemaal mensen die zich met hart en ziel inzetten voor elkaar. We schrijven, ondersteunen, informeren, beheren fora enzovoort enzovoort…

Het is niet leuk maar wel makkelijk om bezuinigingsmaatregelen te bedenken als je niet zelf aan den lijve ondervindt wat daarvan de gevolgen zijn. Ik had hiervoor het volgende bedacht: als we de mensen die dit soort maatregelen nemen hetzelfde inkomen geven als wij ongeveer krijgen, verandert er misschien iets en worden op zijn minst besluiten meer weloverwogen genomen. Inmiddels lijkt ziek zijn een hobby die je zelf moet betalen. Konden we maar een leukere en vooral goedkopere hobby kiezen!