Echt niet! Of toch wel?

Toen ik hier tien jaar geleden kwam wonen, geen werk had en niemand kende vond ik dat best lastig.
Mijn toenmalige echtgenoot had een goed idee:” Ga lekker bij een breiclubje.” Als blikken konden doden dan was ik nu weduwe in plaats van gescheiden…

Maar goed, die suggestie wakkerde een soort strijdlust in mij aan en in plaats van een breiclubje vond ik een baan en ben heel hard gaan werken. In mijn werk in de psychiatrie sprak ik zoveel mensen dat ik het privé heerlijk vond dat men niet de deur bij ons plat liepen.

Probleem opgelost…
Het is niet dat ik een hekel heb aan handwerken want eigenlijk heb ik dat altijd wel heel leuk gevonden alleen handwerken in club verband als sociale bezigheid daar moest je bij mij niet mee aankomen.

Wel kwam het breien na enige jaren weer om de hoek kijken, ik stopte met roken toen ben ik omdat ik iets met mijn handen moesten doen obsessief aan het breien geslagen. Ik breide een trui voor de jongste met een vraagteken aan de ene kant en een uitroepteken aan de andere, stoppen met roken en een ingewikkeld kind halen de gekste dingen in je boven. Voor de oudste breide ik een lekkere warme sjaal enzovoort.

Het stoppen met roken project had ik succesvol afgesloten en de breinaalden verdwenen weer onder in kast.  En dan word je ziek en kom je van de ene op de andere dag thuis te zitten. Thuis in een huis in een straat in een dorp waar ik niemand kende.

Op mij moest de uitdrukking beter een goede buur dan een verre vriend van toepassing worden. Want ik heb inderdaad alleen maar verre vrienden, heel dierbaar maar niet handig als je acuut hulp nodig hebt, of je live je eenzaamheid wilt kunnen bestrijden.

Ik nam een hond en leerde mensen kennen in het park voor mijn huis, ik ging twee uurtjes per week ‘vrijwilligen’ bij Curves de sportschool voor vrouwen, ik maak daar zoveel praatjes want het bloed kruipt waar het niet gaan kan, ik was mijn werk en mijn werk was ik, dat soort gesprekken dus. Op zaterdags wordt mijn sociale accu opgeladen voor een hele week.

Maar ook werd ik door iemand op internet op het idee gebracht om te gaan handwerken, om zo de motoriek te trainen, aangezien ik geen gevoel heb in mijn linkerhand en deze wel wat oefening kon gebruiken ben ik gaan breien, de breiringen waren toen helemaal in.

Mijn buurvrouw zag wat ik aan het doen was en haar leek het ook leuk om te doen en zo werd het door mij ooit verfoeide idee van een breiclubje realiteit. Inmiddels ben ik gaan haken en de buuf zij breit een vest. Elke dinsdagochtend komt zij bij mij om te breien , te haken, te kletsen en koffie te drinken, wie had dat gedacht en waar gaat het heen……..