Verkeerde been…

Vroeger gingen we als gezin de meeste kerst- of voorjaarsvakanties naar Oostenrijk om te skiën.
Heerlijk vond ik dat, toen ik het skiën eenmaal onder de knie had dan, want als je nog moet leren skiën moet je zelf te voet heuveltjes op, of zijwaarts met je skies onder omhoog. Wat had ik daar een hekel aan, dat is ook goed te zien op de 8mm filmpjes die mijn vader dan maakte als we gingen wandelen, ik was altijd boos, dan liep ik achteraan met een chagrijnig hoofd of ik lag weer ergens boos te zijn in de sneeuw omdat ik het bergopwaarts lopen vreselijk vond. Skiën kon ik daarentegen erg goed maar als er geen skiliften waren geweest was ik daar nooit aan begonnen.
Terwijl ik door het park loop moest ik dus daar aandenken, omdat het al een poosje niet gaat. Het lijkt alsof ik de hele tijd de berg op loop, de rondjes door het park duren een eeuwigheid en als ik probeer sneller te gaan dan lukt dat niet. Voor mijn gevoel beweeg ik mij voort als een Sumoworstelaar, het lijkt alsof ik mijn gewicht van de ene naar de andere kant verplaats om vooruit te komen. Ik heb natuurlijk wel even gecheckt of het er inderdaad ook zo uitziet maar dat was gelukkig niet het geval.
Vaak betekent stilstand achteruitgaan in mijn geval betekent het letterlijk (lang) stilstaan is omvallen maar figuurlijk zou stilstand een zegen zijn, reden voor een feestje maar eigenlijk ben ik te moe voor feestjes.
Gelukkig gaat buiten de zon weer schijnen en hoop ik op zonne-energie zodat het weer een poosje bergafwaarts mag gaan.