Twighlight zone…

Time flies when you’re having fun, nou met minder “fun” vliegt de tijd ook enorm.

Terwijl ik aan het broeden ben op mijn volgende column bedenk ik dat ik alweer twee en een half jaar niet meer behoor tot de werkende wereld.

Het lijkt als of ik terecht gekomen ben in een parallel universum een wereld waar je geen weet van hebt wanneer je aan het werk bent.

Omdat je je dingen doet op ander tijdstippen kom je ook hele ander mensen tegen. Ik sta met mede “sloompies” in een rijtje bij de kassa in de supermarkt.

Het komt nog weleens voor dat ik in de winkel sta samen met de mensen uit het andere universum maar dan scoor ik punten door vrolijk te roepen tegen de haastige mens met een paar boodschapjes, ” gaat u maar voor hoor, ik heb alle tijd van de wereld .”

Ook mijn honden laat ik uit op andere tijden waardoor ik andere mensen tegenkom, mensen met tijd en altijd in voor een praatje. Inmiddels ken ik alle hondjes uit de buurt bij naam want zo gaat dat in die wereld, de honden stellen zich aan elkaar voor, niet de baasjes, is ook niet erg in mijn geval want sinds ik MS heb en toch wel wat cognitieve problemen, blijkt dat ik hondennamen makkelijker onthoud  dan mensennamen.

Mijn levenstempo aanpassen is een van de moeilijkste dingen geweest die ik heb moeten leren. In 2013 150 dagen na mijn diagnose schreef ik dit gedicht:

De tribune

Ik zit op de tribune

Al  150 dagen

Ineens moet je toekijken en mag je niet meer meedoen,

Ik kijk naar de levens van mijn naasten

Die zich door het leven haasten

Ik juich voor ze als ze succesvol zijn

Ik blijf alleen achter als de roeping elders is

Ik lach,

Ik huil,

Wie juicht er voor mij?

Doe mijn best te volgen

Zoek mezelf als er niemand is

Gelukkig zijn er (hopelijk) nog 9125 dagen om te proberen er iets moois van te maken.

Het lukt me nog steeds niet altijd, omdat ik nogal een druktemaker ben en als er iets gebeurt, dat allemaal op het zelfde moment gebeurt en dan word ik soms nog weleens terug gezogen in die andere wereld maar na 873 dagen oefenen voelt mijn parallel universum prettiger aan dan die andere wereld, ik kan genieten van de rust en het andere tempo.