Spaarkaart…

Als er in de supermarkt aan mij gevraagd wordt je bij de kassa ” wilt u zegeltjes ” altijd zei ik nee dank u, ik ben niet zo goed in spaarkaarten.

Maar dan word je een jaar of twee geleden geconfronteerd met primair progressieve MS en krijg je een heel andere kijk op het leven. Omdat in het geval van mijn vorm van MS het beloop helemaal niet duidelijk is heb ik inmiddels geleerd om het leven te nemen zoals het komt en te genieten van elke dag.
Als mens met deze vorm van MS heb je geen last van de voor zovelen bekende schubs en blijft het afwachten van waar de progressie je leven raakt en beperkt. Op dit moment mag ik niet klagen en dat doe ik dan ook niet, ik ben mobiel kan alles nog, minder lang en minder goed dan vroeger met meer pijn en heel veel meer moeite maar het gaat nog best.
Dus ben ik gaan sparen, ik spaar zegeltjes op mijn geluksmomenten kaarten. Mooie herinneringen voor de onvermijdelijke dag dat het leven meer en meer zal gaan bestaan uit herinneringen.
Er zijn ook perioden dat je niet kunt sparen, dat al je energie gaat zitten in “vechten” tegen instanties, knokken voor de verzorging en ondersteuning die je nodig hebt om zo zelfstandig mogelijk te blijven, knokken om zelf de regie over je leven te houden.

De toestanden waar sommigen van ons en ook ik in verzeilt raken kosten zegeltjes, vaak berust zo’n toestand op een misverstand of krijg je je gelijk maar de tijd en moeite die het heeft gekost, levensvreugdederving noem ik dat,  kon ik de rekening daarvan maar ergens indienen.