Pillen…

Vandaag maakte ik het zoveelste ritje naar de apotheek om de bestelde medicijnen op te halen.

Op de foto zie je de belachelijk grote plastic tas die nodig was om alles mee naar huis te krijgen. Wat dan wel weer aanleiding werd tot een nieuw stukje op mijn blog.

Ik moet pillen, 8 per dag wel te verstaan, geen pillen die mij genezen maar pillen die het leven dragelijk maken.
2 Pillen voor het plassen, euhh tégen het plassen. Nou ja, ik moet nog wel plassen maar niet meer overal, ik doe het tegenwoordig gewoon weer netjes op de wc en op de po naast mijn bed, ongeveer 20 keer op een dag maar dat is dan toch al gauw 20 keer minder dan zonder die pillen.
Door de aangetaste zenuwen is er geen prettige samenwerking meer tussen de sluit- en de blaasspier. Zeg maar net als tussen mijn ex-baas en mij. (ik vind het best leuk om mijn ex-bazen te vergelijken met mijn niet werkende sluitspier )

Dan blijven er nog 6 pillen over, die zijn ervoor om de gevoelsstoornis dragelijk te maken en om te voorkomen dat het dove, prikkelende, slapende gevoel in mijn linkerkant pijn gaat doen maar “gewoon” doof, prikkelend en slapend voelt.

Ik ben helemaal niet goed met pillen, ik vergeet ze. Dus nu gaan er wekkers af op mijn telefoons en liggen er in elke auto strippen pillen met flesjes water, dat heb ik niet zelf gedaan, dat soort dingen doet Marijn.
Die van 08:00 gaan best maar die horen bij de routine; om 07:00 uur hijs ik mezelf mijn bed uit omdat liggen dan pijn doet en laat de honden uit.
Het eerste “hondenrondje” van de dag is een fijne methode om pijnlijke spieren en gewrichten in beweging te krijgen, bij thuiskomst vul ik de hondenbakken met brokken en neem de eerste drie pillen.

Daarna wordt het lastig, om 14:00 en 20:00 uur hoor ik geluiden komen van plekken waar mijn telefoons zich bevinden en denk: “pillen!” ……., om ze vervolgens alsnog te vergeten en ze veel te laat in te nemen.