De laatste horde…

Al sinds ik weet dat ik ziek ben, ben ik in mijn hoofd zaken aan het regelen, dat is mijn hulpverleners aard.

Eerder beschreef ik dat mijn leven van dit moment bestaat uit een aantal te nemen hordes. De een na laatste horde nam ik als door een raket gestuurd, in tegenstelling tot mijn laatste horde.
Deze laatste neem ik, op handen en voeten mezelf met moeite optrekkend aan de bovenste lat om me aan de andere kant eraf te laten vallen. En vallen doet pijn maar ik verbijt me, van binnen mijn ziekte en de consequenties ervan vervloekend.

Al enige tijd is Sebastian een zorg, hij kan alle gebeurtenissen en veranderingen niet aan en was de laatste tijd alleen nog maar boos en verdrietig. We hebben hulp gezocht vooral in de wetenschap dat we NU iets moeten doen voor hem, maar ook voor mij, omdat ik de energie niet meer heb om hem te bieden wat hij nodig heeft en ik merk dat het alleen maar moeilijker wordt.
Na een crisisopname van twee weken is vandaag besloten dat de opname definitief wordt en dat hij na deze behandeling door zal stromen naar een leefgroep, om zo de zorg voor hem te kunnen delen. Zodat Sebastian krijgt wat hij nodig heeft, een thuis naast huis waar hij veilig is en op terug kan vallen als het met mij steeds slechter gaat.
Vanavond sprak ik hem en vroeg wat hij ervan vond en hij was blij. Gebaat bij duidelijkheid en groepsstructuur mag hij in die veilige setting volwassen worden.

Vaak heb ik horen zeggen dat als je kinderen gelukkig zijn de ouders dat ook zijn. In dit geval klopt het deels, het helpt dat hij niet heel verdrietig is maar mijn hart doet pijn…..