Onrecht!…

Al een hele tijd zit het me dwars, het onrecht dat mij is aangedaan.

Het maalt in mijn hoofd, het houdt mij wakker, maakt me boos en soms verdrietig. Ik wil erover schrijven want dan ben ik het misschien kwijt maar tot nu toe vond ik de woorden niet.
En dan denk ik; elk woord, elke gedachte, elke minuut nachtrust die erdoor wordt verspild en elke noot die ik in mijn hoofd kraak om de juiste woorden te vinden is teveel aandacht voor deze mensen. Zij zijn mijn adem, mijn nachtrust, mijn gedachten, mijn inkt en energie niet waard.
Het doet pijn dat, zonder afscheid te hebben kunnen nemen, het werken stilzwijgend is opgehouden. Mijn bestaan als medewerker, collega, manager en begeleider is uitgegumd alsof ik nooit heb bestaan.
“Grietje werkt hier niet meer” stond in de nieuwsbrief.

Gisteren maakte ik een begin met het lezen van een nieuw boek met de toepasselijke titel “Zwijgrecht” en op de eerste pagina stond geschreven:

Uiteindelijk zullen we ons de woorden van onze vijanden niet herinneren, maar het zwijgen van onze vrienden. – Martin Luther King

Ik werd stil, slikte een keer en dacht; dit is waar mijn pijn zit.
Want binnen het bedrijf waar ik werkte was er niemand die hardop voor mij op durfde komen.

Op 1 april is mijn contract voor onbepaalde tijd door de kantonrechter ontbonden en is een ander leven begonnen, da’s geen grapje …….