Dodenherdenking…

Dick heeft een deksel, zijn graf heeft een steen en daarmee gaat het boek dicht.

In de hospice waar ik was met Marijn om hem afscheid te laten nemen van zijn vader, en later op de begrafenis, werd ik voorgesteld als ‘de ex’.

25 jaar heb ik deel uitgemaakt van zijn leven en hij van het mijne. De laatste 13 jaar was ik de spreekwoordelijke nagel aan zijn doodskist en hij aan die van mij. Nu is hij dood.

In 1989 ontmoette ik mijn ex, ik woonde in oost-Groningen en zag ineens een onbekend gezicht in mijn stamkroeg.
Op zich niks bijzonders, maar in het geval van een stamkroeg in oost-Groningen is elk nieuw gezicht een welkome afleiding tussen het kansloos meubilair.
We raakten aan de praat en al gauw kwam van het een het ander. Want zo gaat dat, mijn ex liet zich van zijn charmantste kant zien en betaalde ongevraagd openstaande kroegrekeningen, liep met mij mee naar huis (want “een vrouw kan niet ‘s nachts alleen over straat”).
Als een blok viel ik voor mijn ex, er was eindelijk iemand bij wie ik zonder me ongemakkelijk te voelen mezelf kon zijn.
Een eigenschap, die ik nu ik 44 en ziek ben, pas weer terug heb gevonden, ik ben weer mezelf.

De euforie met betrekking tot de gevonden liefde duurde misschien een maand, mijn ex was namelijk een herstellende drugsverslaafde die herstellen lastig vond en ongelofelijk hard teruggevallen was in oude gewoonten.

Zo groen als gras was ik en wist echt niks, als de ex bruin en wit ging scoren dacht ik dat hij naar de bakker ging.
Natuurlijk duurde dat niet lang en binnen de kortste keren was ik de buitenstaander die naar binnen mocht kijken in een vreemde wereld, ik wist alles maar had er niets mee te maken.
Na 1 jaar was het klaar en stuurde ik de ex weg om óf ergens dood in de goot te eindigen óf hulp te zoeken en terug te komen als hij echt beter was.

En zo geschiedde, er kwam een eind aan de verslaving en de relatie werd weer opgepakt, want dat had ik belooft.
We zijn getrouwd, we kregen twee kinderen. Er volgden vele verhuizingen en we verbeterden onze omstandigheden.
Marijn is geboren in Apeldoorn waar we op kamers woonden, we verhuisden naar drie hoog achter in Amersfoort en Sebastian werd tenslotte geboren in een koophuis in Lelystad.

Maar een combinatie van een nooit onderzochte en gediagnosticeerde persoonlijkheidsstoornis, waardoor ooit de verslaving is ontstaan, en de schade die jarenlang excessief drugsgebruik had aangericht maakten mijn ex tot een onmogelijk mens om mee te leven.
Mijn verantwoordelijkheidsgevoel en vermeende zorgplicht maakten dat ik veel te lang ben blijven hangen voor ik de kracht had de band tussen ons te breken.

Op 31 juli 2013 werd mijn ex met vallen en opstaan 50 jaar.
Op 11 oktober 2013 droegen zijn zoons, broer en beste vriend zijn kist naar het graf.

De erfenis is een blauwdruk van een leven, met kruisjes erop om aan te geven waar de mijnen liggen, zodat zijn kinderen – als ze de kaart goed lezen – kunnen leren van de geschiedenis en om de mijnen en valkuilen heen te laveren.
En ik kreeg zijn excuses voor wat hij ons en mij bewust of onbewust heeft aangedaan, het waren zijn eigen woorden. Dit was na meer dan 10 jaar het laatste goede gesprek dat ik met mijn ex heb gevoerd.