Gewoon gaan!!…
Ik ben een beelddenker, soms roept een geur of een geluid nostalgische gevoelens en daarbij horende beelden op. Afgelopen winter overkwam mij dat vaak omdat het hier nogal gesneeuwd had en er was nog behoorlijk wat blijven liggen ook. De kou om je hoofd, het speciale gevoel van krakende sneeuw onder je schoenen en de branderige geur uit de openhaarden uit de omgeving, iedere avond op mijn laatste rondje uit met de viervoeters kwamen de beelden van vakanties van wel eer In Oostenrijk in mij op.
Och dat zou ik zo graag nog een keer willen, skiën, iemand vroeg durf je dat wel? Voor mij was het geen kwestie van durven maar kunnen, dat was de vraag, zou ik het nog kunnen. Toen ik mijn wens vaak genoeg geuit had kreeg het zomaar vorm…
Het idee groeide uit van een dag sneeuwhal, naar een dag Winterberg tot een heel weekend Winterberg, van met zijn tweeën tot met zijn vijven.
En zo gebeurde het dat ik op een vrijdagochtend in februari om 11 uur voor het eerst in 18 jaar op ski’s in de sneeuw stond.
Wat was ik blij dat ik voorbereidingen had getroffen, thuis had ik mijn ooit aangeschafte kettlebells afgestoft en ook mijn personaltrainer ChiChi Gonzales van ChichiHealthFitness deed elke dag tot D-Day, zijn best om mij doormiddel van zijn youtubefilmpje: “10 minuten kettlebell workout voor beginners,” in vorm te krijgen. De eerste week kon ik mij niet normaal op het toilet laten zakken van de spierpijn in mijn bovenbenen. Maar alles went en de spierpijn ging over, de kracht in de benen groeide.
Nog geen uur na aankomst hadden we de twee belangrijkste lessen voor dit tamelijk hilarische familie weekend al geleerd.
Les één: Neem je telefoon mee!! en “hulphonden / bezemwagens achteraan!!…..
Voor alle vijf was de eerste afdaling behoorlijk onwennig na een korte oefening op de kinderpiste stortten we ons in het echte werk waarbij we in ons enthousiasme 1 van ons kwijt raakten. Twee uur lang hebben we langs elkaar heen gezocht, helaas was er geen communicatie mogelijk omdat de telefoon van de vermiste in een andere rugzak zat. Iedereen, behalve de vermiste natuurlijk, had fijn contact met elkaar, nou ja fijn: “Heb jij haar al gevonden?” “Nee, ik blijf hier staan hoor, kijken of ze langs komt.” “ Dat is goed wij zijn zelf ook de weg een beetje kwijt.” “Ik heb haar als vermist opgegeven… die mevrouw zei dat er nog nooit iemand op de berg is achter gebleven.” “We vinden haar heus wel..” “Laten we proberen terug te gaan naar waar we begonnen zijn.” Uiteindelijk werden we weer compleet toen ook de vermiste had bedacht terug te keren naar waar we waren begonnen.
Les twee: Bezemwagens / hulphonden achteraan!! In het al eerder genoemde enthousiasme stortten we ons met zijn drieën in de afdaling, ik als laatste, niet handig want halverwege kwam ik ten val en stonden mijn hulptroepen een meter of tien onder mij te wachten op wat komen ging. Ondanks alle voorbereidingen bleek ik niet genoeg kracht te hebben mijzelf weer overeind te helpen. Na tien minuten languit in de sneeuw, eerst van het lachten en daarna door alle mislukte pogingen weer overeind te komen om tenslotte dan maar de ski’s los te maken en te gaan staan en schuin op de afdaling de ski’s weer onder te klikken zodat ik weer verder kon skiën. Tien meter onder mij werden mijn acties vol belangstelling gevolgd, ik mocht niet meer als laatste de berg af…..
Ik ga op reis en ik neem mee…
1133 +1 dag, want het was een schrikkeljaar, heb ik nu MS. Dit is het 27ste stukje dat ik erover schrijf. In het begin is dat geen punt, er gebeurt veel, je hele leven staat op zijn kop en het leren omgaan met je nieuw “verworven” beperkingen geeft veel stof tot schrijven.
Het lijkt op: Ik ga op reis en ik neem mee, maar dan omgekeerd in plaats van steeds meer neem je steeds minder mee, behalve gewicht dan want daar blijft maar van bijkomen.
Je gooit een gezond lijf in een koffer en in de loop der tijd moet je steeds meer achterlaten. Het tempo waarin je functies uit je koffer ziet verdwijnen is voor iedereen anders, in mijn geval gaat het (gelukkig) nog steeds heel erg langzaam, ik kan alles nog maar wel met steeds meer moeite. Mijn leven kabbelt op dit moment zo’n beetje voort, er gebeurt eigenlijk niet zoveel behalve dan dat mijn onlangs aangeschafte Vaporiser waarover ik schreef in “Wat kan er mis met Cannabis” in de fik is gevlogen.
Ik gebruik mijn vaporiser elke avond voor het slapen, die zondagavond zet ik hem aan en hoor geknetter en ruik verbrand plastic, slim als ik ben (nog wel) heb ik het apparaat uitgezet en ben ik zonder “hulp” gaan slapen. De volgende ochtend heb ik direct het bedrijf opgebeld dat mij dit apparaat geleverd had, ik kreeg een bijzonder vriendelijke meneer aan de lijn die mij heel erg graag een nieuwe vaporiser wilde opsturen en zocht naar een oplossing om dit zo snel mogelijk te kunnen doen, ik moest natuurlijk wel op de een of andere manier bewijzen dat het apparaat echt stuk was, opsturen koste dat veel tijd, voordat ik dan een nieuwe zou hebben? en zo we kwamen overeen dat ik een filmpje zou maken van de brandende vaporiser. Zo gezegd zo gedaan, telefoon aan, stekker erin, het is een spectaculair filmpje geworden met steekvlammen en een hoop geknetter. Al snel nadat ik het filmpje naar de medewerker had gemaild kreeg ik een reactie, “zo hé, dat ziet er ernstig uit, we hebben dit apparaat direct uit de webshop gehaald en sturen jou meteen een andere op,” en inderdaad werd er volgende dag aan mijn deur gebeld en kwam de postbode mij een pakketje brengen.
Om terug te komen op waar ik deze column mee begon lijkt dit voorlopig mijn laatste avontuur en ga ik een zomerpauze houden, even niets en weer stof tot schrijven op doen. In het kader daarvan gaat ChaosMansion op vakantie, met de Micra naar Frankrijk, als dat geen nieuwe columns oplevert……
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!