Flipendo…

Toen de kinderen nog kleiner waren en Harry Potter een hype was, speelden we graag de Harry Potter spellen op de computer.
De laptop van het werk was er goed genoeg voor, ik herinner mij een kerstvakantie waarin we niks anders deden dan dat spel.

Zelfs de buurjongen kwam in alle vroegte langs om met die “gekke buurvrouw” want blijkbaar was een moeder die dit leuk vond zeldzaam, Harry Potter en de steen der wijzen of de geheime kamer spelen.

We losten raadsels op, leerden vliegen op een bezemsteel en zwaaiden met onze toverstok en kenden alle spreuken en waar ze goed voor waren uit ons hoofd.

Ik moest hier ineens aandenken omdat ik de laatste tijd nogal last heb van dingen zien bewegen die niet bewegen.

Aan tafel zie ik in mijn ooghoek de waterkaraf vallen, als ik ga zitten lijkt het of de stoel zich ineens verplaatst maar ook in de auto moet ik bedachtzaam zijn op dit soort zinsbegoocheling. Gelukkig heb ik een sterk hart en went ook dit verschijnsel, alleen roepen mijn schrikreacties vragen op bij de omgeving.
Vertigo heet dat verschijnsel, een bijzondere vorm van duizeligheid, dat klinkt toch net als een toverspreuk, in het spel was Flipendo de spreuk om voorwerpen te laten bewegen. In een eerdere column schreef ik al eens over het bijzondere verschijnsel van de zwaartekracht of het tijdelijk ontbreken ervan in ons huis, waardoor mijn chocolademousse aan het plafond zat nadat ik het bakje had laten vallen. Met de spreuk Contagrauitatis wordt de zwaartekracht opgeheven en stijgen voorwerpen op die als de toverkracht wordt opgeheven weer naar beneden vallen.
Helaas zijn deze verschijnselen realiteit voor de meesten van ons en is het niet een kwestie van zwaaien met je toverstafje en het is over.

Maar misschien is het soms kijken vanaf een andere kant genoeg om de hoop en het vertrouwen niet te verliezen, in de hoop dat er ooit een wetenschapper waar ook ter wereld Eureka roept en de oplossing voor MS heeft gevonden.