Eigenverklaring…

Ik verklaar dat ik ondanks primair progressieve MS nog prima auto kan rijden. Was getekend …..’

Je zou zeggen dat ze dat bedoelen met de eigenverklaring. Helaas, niets is minder waar. Het ‘eigen’ in eigenverklaring betekent alleen maar dat alle kosten voor eigen rekening zijn.

Ik zal bij het begin beginnen. Laatst las ik dat het verstandig is om bij het CBR de ‘eigenverklaring’ aan te vragen als je een ziekte of aandoening hebt, om te laten beoordelen of je ondanks alles nog auto kunt rijden. Het hele proces begint met het downloaden van een formulier. Kosten: €20,-.

Na enige tijd kreeg ik een brief van het CBR dat er onafhankelijk onderzoek gedaan moet worden door een neuroloog. om rekening met mij te houden hadden ze een neuroloog bedacht in het CWZ ofwel mijn eigen ziekenhuis. ik zou worden gebeld en de kosten waren voor eigen rekening. Weer een week later hadden ze bij het CBR bedacht dat een onderzoek bij een oogarts ook noodzakelijk is om te kunnen beoordelen of ik de rest van het verkeer wel zie. Kosten? Ja hoor, voor eigen rekening!

Nu moet ik zeggen dat de recent gepubliceerde onderzoeken over verkeer en MS hierbij niet echt mee werken. Wat het allemaal precies gaat kosten weet ik nog niet en wat het oordeel over mijn rijvaardigheid zal zijn weet ik ook nog niet. Het enige dat ik weet is dat ziek zijn een hele dure ‘hobby’ is en ik voor alle chronisch zieken in Nederland mijn hart vasthoud, want het schijnt alleen maar duurder te worden. Inmiddels heb ik het bezoek aan de oogarts achter de rug.

Als eerste moest ik een oog test ondergaan. Het geheel duurde nog geen tien minuten. Eerst letters lezen van een plaat; expres de echtgenoot niet mee naar binnen genomen, want met triviant zegt hij ook altijd alles voor. Toen nog sterktes bekijken. Geen idee wat daaruit kwam maar mijn zicht is 120% en volgens de mevrouw met de blonde vlechtjes was dat helemaal niet slecht.
Tot slot de oogdruppels en wachten tot de oogarts me binnen zou roepen.

En zo geschiedde. Na lang wachten – en de door de druppels veroorzaakte wazigheid qua zien; wat nou 120%!? – waren wij als enige overgeblevenen in de eerst volle wachtruimte aan de beurt. Weer mocht ik plaats nemen in ‘De Zwarte Stoel’. De beste man keek in mijn ogen met een apparaatje met een blauwlampje. “Ik zie niks”, zei hij. “Ik ook niet”, zei ik en toen was het klaar. “Ik keur u goed voor onbepaalde tijd.” Dat was het.

Ik ben benieuwd wat dit gaat kosten. Vast een boel geld, ik heb natuurlijk wel drie kwartier een stoel in de wachtruimte bezet gehouden. Op naar het volgende avontuur: een bezoek aan de onafhankelijke neuroloog.

Dankzij een strakke planning kon ik gelukkig twee dagen na de oogarts bij de neuroloog terecht. Terwijl ik op poli neurologie zit te wachten komt mijn eigen neuroloog aangelopen en kijkt mij bij toeval aan met een blik van herkenning en iets van ‘Huh? wat doet die nou hier?’ Ja, ik ga vreemd met een andere neuroloog.

Na samen met de ‘concurrentie’ de richtlijnen van het CBR bij primair progressieve MS te hebben bestudeerd blijkt er toch weer een voordeel te zitten in het hebben van PPMS tegenover RRMS. Want als je last hebt van schubs is zo’n keuring blijkbaar lastiger en kun je zomaar ineens niet meer rijvaardig zijn.

Ik had een hele goeie dag vandaag. Kon zelfs zonder om te vallen over een denkbeeldig lijntje lopen – dat kan ze anders nooooiit! Ik had ook reflexen en kon het puntje van mijn neus vinden met mijn ogen dicht.

Pfoei gelukkig maar, vooralsnog schrijft de neuroloog in zijn rapport dat ik voor de komende 5 jaar goed gekeurd ben.