Bestemming bereikt!…

Toen ik voor mijn werk nog veel auto reed en hiervoor een gps navigatiesysteem had gingen we natuurlijk ook weleens privé op pad en soms hadden we dan de hulp van Bram nodig om op de plaats van bestemming te komen. Bij het instellen van de navigatie kun je kiezen of je Eva of Bram verkiest om aanwijzingen te geven, ik heb weleens bij iemand in de auto gezeten die zich in het Gronings dialect het land door liet sturen maar ik koos Bram een geruststellende mannenstem die vriendelijk blijft ook al sla je verkeerd af. Ook dat hebben we getest of Bram KEER OM! zou schreeuwen als je voortdurend verkeerd reed maar nee elke keer werd de route her berekend en bleef Bram rustig zijn aanwijzingen geven.

Sebastian vond het geweldig als Bram zei: “Bestemming bereikt.”
” Keer om” was ook favoriet en soms reed ik expres verkeerd om hem een plezier te doen.
In eerdere stukjes schreef ik over de reis die ik maak en de hordes die er te nemen zijn om ons leven met mijn MS zo goed mogelijk vorm te geven en dat betekende dat er voor iedereen een passende oplossing moet worden gevonden en dat is niet eenvoudig.
Ongeveer drie weken voor het einde van de schoolvakantie kregen we bericht dat er mogelijk een plekje was voor Sebastian in een gezinshuis.
Intake gepland en kennis gemaakt met de gezinsouders, twee hele fijne mensen met een prachtig huis en een missie om kinderen zoals Sebastian een stabiele omgeving te bieden om op te groeien.

De dagen voor de kennismaking had ik buikpijn, gedachten als nu ga ik mijn kind weggeven aan andere ouders spookten door mijn hoofd,
Gelukkig vond Sebastian zelf, nog voor dat hij er was geweest afgaande op de foto’s op internet, het helemaal geweldig, hij kon niet wachten tot de vakantie voorbij was en hij er heen mocht om te wonen. Dit werd nog erger toen hij er eenmaal geweest was om zelf kennis te maken. De laatste periode op de behandelgroep was erg moeilijk voor hem gelukkig was hij veel thuis en het weekje Noordwijk heeft hem er doorheen gesleept.
Op een middag terwijl we samen in de auto zaten werd Sebastian ineens heel stil, wat gaat er toch om in dat koppie en zomaar zonder aanleiding zei ik tegen hem: ” het is niet erg als je het daar leuker vindt dan thuis.” …….diepe zucht “wat een opluchting.” Zegt hij.
En zo is het ik geef hem niet weg, ik ga hem delen.

En toen was het eindelijk zover, op maandag 25 augustus is Sebastian officieel verhuist en heeft hij hopelijk zijn Bestemming bereikt.
Ik heb geen buikpijn meer, ik laat los zodat ook ik mijn bestemming kan bereiken. Onze navigatie zegt “laat los” en niet “keer om”