En toen was het echt fout

Het is 2 april 2013 daags na Pasen, de vakantie is voorbij, de kinderen moeten weer naar school en ik weer aan het werk.

Gisteren is Collin naar Rotterdam vertrokken om een andere auto te kopen dus vanochtend zijn we met z’n drieën wat zeg ik …. we zijn met z’n vijven ?????
Shit ik zie dubbel, ik kan niet meer lopen , ik voel mijn linker hand niet meer.
Gelukkig zijn we geen paniekfamilie en handelen we naar omstandigheden, dat kunnen wij, we hebben het vaker gedaan. Misschien vertel ik daar later weleens over. Huisartsenpraktijk gebeld, aan de assistente uitgelegd wat er gaande was, ze gaat overleggen en bellen terug, opa en oma gebeld, die komen eraan, dokter belt terug, hij regelt een ambulance en we regelen zelfs dat de E.T.A. (Estimated Time of Arrival) van beiden ongeveer het zelfde zouden zijn.
En zo was het, opa en oma door de achterdeur, ambulancepersoneel door de voordeur, gelijktijdig. Tja als ambulant begeleider ben je gewent zaken goed te regelen.
Ondertussen heb ik ook nog Collin gebeld en verteld dat het goed mis was maar dat hij gewoon de auto moest gaan kopen en daarna mij kon vinden op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis.

Op de eerste hulp aangekomen kwam al gauw de coassistente van de neuroloog bij mij: “Ik heb de uitslag van de MRI”, zegt ze, “ik heb geen goed nieuws”. Op dat moment zakt de grond onder je voeten vandaan.
Nu ik er op terugkijk lijkt het net een prijsuitreiking: “En de winnaar is…….”. En dan duurt het heel lang, om de spanning op de bouwen en uiteindelijk komt het verlossende woord.
In dit geval zei ze dus; “ik heb geen goed nieuws …. (pauze).. we denken aan MS…”, en de winnaar is…. Grietje! Pfoei gelukkig, ik ga niet dood, in elk geval nu nog niet.
De komende 5 dagen lig ik aan een infuus met prednison en word ik heel langzaam de wereld die MS heet ingezogen en ben ik van de ene op de andere dag patiënt.